Θανάσης Ασπρούλιας blog Leoforos.gr
Για να περιγραφεί η εικόνα του Παναθηναϊκού στον πρώτο αγώνα του επί ελληνικού εδάφους κόντρα στον Κολοσσό και να εξηγηθεί ανάγλυφα το πρωταρχικό συμπέρασμα, θα χρειαστεί μία φωτογραφία. Ομολογώ ότι τα δικαιώματα της ιδέας δεν ανήκουν σε εμένα και παραδέχομαι ότι σε αυτό το blog θα ενεργήσω ολίγον ληστρικά.
Πριν από μερικές μέρες και μία κουβέντα, μου εξήγησε κάποιος τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η Μπαρτσελόνα την έννοια της ύπαρξής της. Την εκφράζει χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία ενός παγόβουνου, η κορυφή του οποίου βρίσκεται εκτός θάλασσας και ο βασικός, τεράστιος και υπερμεγέθης σε σχέση με το ορατό τμήμα όγκος του, εντός αυτής.
Το κομμάτι που προεξέχει αναπαριστά την πρώτη ομάδα της Μπάρτσα, η οποία όμως στηρίζεται, ζει και διακρίνεται επειδή υπάρχει το αφανές μέρος που συσχετίζεται με τις ακαδημίες, τα τμήματα υποδομής, τους προπονητές, το διοικητικό μέρος, τους γιατρούς και τους τομείς υποστήριξης. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι με την εικόνα που έβγαλε ο Παναθηναϊκός απέναντι στον Κολοσσό, μου ήρθε ασυνείδητα η εικόνα του παγόβουνου στο μυαλό.
Κι αν το ορατό μέρος είναι το τελικό σκορ, η νίκη, η πρόκριση, ή αν θέλετε ο τρόπος που παρουσιάστηκε στην επίθεση η ομάδα του Ομπράντοβιτς, ο αόρατος τομέας αλλά και ο πιο ισχυρός για τη ζωή του παγόβουνου, συνοψίζεται σε μία λέξη: «Αμυνα». Παρά το γεγονός ότι οι πρωταθλητές σημείωσαν μία εύκολη νίκη, η συνολική εμφάνιση δεν γοήτευσε ούτε γέννησε τεράστιες προσδοκίες. Φυσικά δεν απογοήτευσε κιόλας. Κάθε άλλο. Είναι αντιληπτό ωστόσο ότι -τουλάχιστον στο πρώτο διάστημα των επίσημων υποχρεώσεών του- ο Παναθηναϊκός θα χαρακτηρίζεται από τον αμυντικό εξοπλισμό του. Στην επίθεση τα προβλήματα είναι σημαντικά, αλλά εξηγούνται με την ανομοιογένεια.
Ίσως με την απώλεια ενός ακόμα δημιουργικού γκαρντ, ίσως και με το γεγονός ότι ο Μάριτς είναι σαφώς υποδεέστερος επιθετικός παίκτης από τον Πέκοβιτς. Σε αυτή τη φάση, πάντως, και πιθανόν μέχρι το τέλος της σεζόν, η δύναμη του Παναθηναϊκού θα αντλείται από τη… βάση του παγόβουνου, το αθέατο κομμάτι - την άμυνα. Είναι το κομμάτι που πολλοί δεν του δίνουν σημασία, καθώς πολλά ελαφρώς αγύμναστα φίλαθλα ή οπαδικά βλέμματα εστιάζουν την προσοχή τους στη λάμψη της επίθεσης.
Ορίστε μερικά σημεία… Όταν ο «Ζοτς» παίζει με τριπλέτα στην περιφέρεια τους Διαμαντίδη, Τέπιτς και Σάτο, ο τρόπος που αμύνεται το «τριφύλλι» είναι εντυπωσιακός. Ψηλά κορμιά, μεγάλα χέρια, μαχητική διάθεση, τεράστια ανοίγματα και αμείωτη πίεση, περιορίζουν τον ορίζοντα του αντιπάλου και τον οδηγούν σε πολλά λάθη. Σε συνδυασμό με τη διάθεση των ψηλών, η άμυνα δουλεύει ρολόι.
Ο Μάριτς είναι πιο γρήγορος και πιο δυνατός στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ και αυτό δίνει μεγάλη ενέργεια στους «πράσινους», ενώ ο Σάτο είναι απλά εντυπωσιακός. Παίζει άμυνα για… τρεις και καλύπτει όλους τους χώρους, τη στιγμή που ο αντίπαλός του δεινοπαθεί.
Στην επίθεση τα πράγματα είναι αντιστρόφως ανάλογα. Το πρόβλημα είναι εμφανές, ο Μάριτς δεν έχει πολύ γρήγορα πόδια μετά το πικ εν ρολ, ούτε την ίδια αντίληψη του χώρου με τον Πέκοβιτς, ενώ στο ένας εναντίον ενός υστερεί. Ο Καλάθης πρέπει να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του, καθώς μέχρι στιγμής δεν διακρίνεται (μάλλον υστερεί), ενώ ο Τέπιτς σε αντίθεση με τα μετόπισθεν, είναι χαμένος και μπερδεμένος.
Πολλά πράγματα πάντως σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά δεν άλλαξαν στη φιλοσοφία των πράσινων. Το πικ εν ρολ συνεχίζει να είναι ο βασικός τρόπος επιθετικής έκφρασης, όπως και τα μακρινά σουτ. Ο Ντρου Νίκολας θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει αναλάβει ένα μέρος της πίτας που άφησε ο Σπανούλης, λειτουργώντας πιο ηγετικά, ενώ ο Μάικ Μπατίστ εξακολουθεί να είναι σούπερ. Υπάρχει δρόμος ακόμα πάντως…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να γράψεις το όνομα σου, εκεί που λέει επιλογή προφίλ, πάτα: Όνομα/Διεύθυνση URL και εκεί που λέει όνομα πληκτρολόγησε το όνομα σου ή το επιθημυτό σου όνομα προφίλ.