Απίστευτα κι όμως Παναθηναϊκά

Χρήστος Κόντός      leoforos.gr

Τα τελευταία 2-3 χρόνια, γέμισε η ζωή μας από τις λέξεις «hummer» και «killer». Και να θέλαμε να τις ξεχάσουμε, όλο και κάποιο πρωτοσέλιδο έσκαγε μύτη κάθε τρεις και λίγο για να μας υπενθυμίζει ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα ψηλό και πολύ δυνατό παιδί για το κέντρο της άμυνάς του, γιατί εκεί, λέει, ήταν η αιτία του κακού και όλων των προβλημάτων. Ειδικά στα στημένα, είχαμε, λέει, μεγάλο πρόβλημα και έπρεπε να βρούμε ένα «θεριό» σέντερ μπακ για να λυθούν τα μάγια και να ξορκίσουμε το κακό.


Για τουλάχιστον δύο χρόνια η ζωή μας γέμισε, λοιπόν, από τις λέξεις «hummer» και «killer» που έδιναν (στο μυαλό μας) πρόσωπο στον λυτρωτή της άμυνας: σύμφωνα με το «hummer» θα έπρεπε να είναι ένας θηριώδης κεντρικός αμυντικός, να έχει ύψος, όγκο, δύναμη και σύμφωνα με το «killer», να διαθέτει και «φονικό ένστικτο», να είναι σκληρό παιδί, που δεν μασάει στα δύσκολα. Να με συγχωρεί η χάρη σας αν θυμάμαι λάθος, αλλά έτσι νομίζω ότι είχαν τα πράγματα τα τελευταία δύο χρόνια. Μπόι και δύναμη ουρλιάζαμε ότι θέλει ο Παναθηναϊκός στο κέντρο της άμυνάς του, όχι ταλέντο και χάρη.



Το φρούτο του «leader» το ανακαλύψαμε στην πορεία. Αφού πρώτα αποκτήθηκε ο Μπουμσόνγκ, θυμήθηκαν κάποιοι ότι δεν μας κάνει γιατί ο Παναθηναϊκός δεν θέλει ένα «νταμάρι» σέντερ μπακ, αλλά έναν σύγχρονο Ζάετς, έναν κεντρικό αμυντικό, δηλαδή, που θα κατεβάζει μπάλα από πίσω και θα βοηθάει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Εγώ προσωπικά, δεν θυμάμαι τα προηγούμενα δύο χρόνια να είχαμε ακούσει άλλη φορά κάτι τέτοιο. Κι αν κάποιος μου φέρει γραμμένη την άποψη περί αναγκαιότητας απόκτησης «leader» αντί «hummer» και «killer» στην προ Μπουμσόνγκ εποχή, ευχαρίστως να την κορνιζάρω και να την κρεμάσω πάνω από το γραφείο μου, να έχω να τη θυμάμαι.



Ήλθε, λοιπόν, ο Μπουμσόνγκ. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και μακάρι να ερχόταν μαζί του και ένας παικταράς σέντερ μπακ, απ’ αυτούς που περισσότερο ράβουν παρά κόβουν. Είναι κατανοητό, όμως, ότι μια ελληνική ομάδα που τα προηγούμενα δύο χρόνια είχε κεντρικούς αμυντικούς τους Καντέ, Σαριέγκι, Μπίαρσμιρ και Βαβζίνιακ που κόστιζαν όλοι μαζί λιγότερο απ’ όσο μόνος του ο Γάλλος, είναι κομματάκι δύσκολο να έχει και Μπουμόνγκ και Γκαλάς για παράδειγμα, που και οι δύο μαζί στοιχίζουν τα διπλά απ’ όσο όλο το ρόστερ μιας μεσαίας ομάδας της Σούπερ Λίγκας.



Μετά από εφτά επίσημα ματς, δεν μας κάνει τώρα ο Μπουμσόνγκ και ψάχνουμε (διαβάζουμε) για άλλον. Ο Γάλλος έπαιξε στα έξι από τα εφτά κι απ’ όσο θυμάμαι στα μισά (Αρη, Μπάρτσα και Εργοτέλη) ήταν μια χαρά στο ρόλο του. Φταίει (μαζί με τον Καντέ και τον Γιούρκα) στο γκολ της Ξάνθης στην πρεμιέρα, είχε μια δεκάλεπτη πλημμύρα στην Καβάλα, όπως όλοι σχεδόν της άμυνας από τον Τζόρβα μέχρι όποιον άλλον θέλετε, ενώ από κεκτημένη ταχύτητα του φορτώθηκε ότιδήποτε πήγε στραβά στο ματς με τον Πανιώνιο.

Το να βγει άχρηστος με 2-3 άσχημα παιχνίδια στην αρχή μιας χρονιάς ένας παίκτης με κασέ 1,5 εκατ., που έχει παίξει σε Καμπιονάτο, Πρέμιερ Λιγκ και Σαμπιονά κάνοντας μεταγραφές που όλες μαζί ξεπέρασαν σε τζίρο τα 25 εκατ. ευρώ, μόνο στον Παναθηναϊκό μπορεί να συμβεί. Σε καμία άλλη ομάδα παγκοσμίως παρά μόνο σε εμάς, τους άρχοντες της γκρίνιας και της απαξίωσης που πήγαμε πρόπερσι να βγάλουμε «παλτό» τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και λίγο ήθελε να κρεμάσουμε κουδούνια ακόμα και στον Σισέ, όταν έψαχνε το γκολ με το σταγονόμετρο πέρυσι που πρωτοήλθε στην Ελλάδα.



Πάμε τώρα με απίστευτη ευκολία να κάψουμε έναν ακόμη παίκτη που λες το όνομά του και το ξέρουν σε όλη την Ευρώπη. Είναι φοβερό το πώς τον περιμένουν στη γωνία ορισμένοι τον Μπουμσόνγκ και ψάχνουνε το παραμικρό λάθος του για να βγούνε με την ντουντούκα και να κράξουν. Τα βλέπω, τα ακούω και δεν τα πιστεύω όλα αυτά τα απίστευτα αλλά τόσο παναθηναϊκά. Κακώς, γιατί με τόσα και τόσα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει.



ΟΚ, δεν μας κάνει ο Μπουμσόνγκ, άντε να πάμε για άλλα. Ποια άλλα; Τον Ντουγκλάο της Καβάλας και τον Σανκαρέ του Ολυμπιακού Βόλου; Είναι δυνατόν να πλασάρονται ως πρώτη λύση για τον Παναθηναϊκό δύο παίκτες που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους και να καίμε έτσι απλά, μέσα σε ενάμιση μήνα, έναν παίκτη με σχεδόν 30 συμμετοχές στην εθνική Γαλλίας και θητεία σε ομάδες σαν τη Γιουβέντους και τη Λιόν; Στα 31 του; Έχει λογική αυτό, πώς το βλέπετε; Γιατί άλλο να πεις ότι τους παρακολουθεί ως επένδυση για το μέλλον ο Παναθηναϊκός και άλλο να διαβάζουμε ότι ο Ντουγκλάο ή ο Σανκαρέ είναι οι παίκτες που θα δώσουν μια και καλή λύση στο αμυντικό του πρόβλημα!



Δε λέω, ποδόσφαιρο είναι και πάντα μπορείς να βρεις διαμαντάκια θαμμένα στη λάσπη. Δεν τα ψάχνεις όμως για να τα μοστράρεις αμέσως στη βιτρίνα, καίγοντας με τη μία ποδοσφαιριστές με σημαντικές περγαμηνές στην καριέρα τους. Αμάν πια μ’ αυτήν την ανθρωποφαγία στην πρώτη λάθος πάσα. Δεν μπορεί μια ζωή να είναι στραβός ο γιαλός. Μα δεν περνάει από κανενός το μυαλό ότι μπορεί εμείς στραβά ν’ αρμενίζουμε;